TPL_T4_BLANK_HOME
Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi serdecznie zaprasza na finisaż wystawy Utracone – odzyskane. Ciąg dalszy…
27 maja 2018 r. to ostatni moment, aby obejrzeć wystawę czasową Utracone – odzyskane. Ciąg dalszy… W ramach spotkania kurator dr Joanna Borucka-Piech oprowadzi po wystawie, opowiadając o historii przedwojennej kolekcji pozaeuropejskiej oraz o najciekawszych jej zabytkach. Dodatkową atrakcją będzie przegląd filmów podejmujących tematykę polskich strat wojennych, stworzonych w ramach projektu „Muzeum Utracone”.
Wstęp wolny.
Szczegółowy program wydarzenia:
W piątek, 6 kwietnia w Muzeum Sztuki w Łodzi będzie miało miejsce otwarcie wystawy „Atak na Pałac Zimowy”.
Projekt „Atak na Pałac Zimowy” poświęcony został fotografii, która jak żadna inna stała się symbolem rewolucji październikowej. Fotografia ta nie przedstawia jednak historycznego wydarzenia, ale jego zainscenizowaną rekonstrukcję. W 1920 roku rosyjski reżyser teatralny Nikołaj Jewreinow (1879-1953) przyjął zlecenie odtworzenia zajść spod Pałacu Zimowego z okazji trzeciej rocznicy rewolucji. Wykonane podczas spektaklu zdjęcie, dające fałszywy obraz szturmu na Pałac, niedługo potem zaczęło być traktowane jak historyczny dokument, a jego reprodukcje pojawiały się w podręcznikach szkolnych, kronikach i prasie.
Zdjęcie rzekomo przedstawia bolszewicki szturm na Pałac Zimowy, wydarzenie, które dało początek rewolucji. Tymczasem z zajść z 1917 roku nie zachowały się żadne fotografie. Nawet jeśli na miejscu był fotograf, nie mógł wykonać takiego zdjęcia, ponieważ z innych źródeł wiemy, że szturm na Pałac na pewno nie przebiegł w sposób utrwalany potem propagandowo w radzieckiej historiografii. Rosyjski Rząd Tymczasowy został zaatakowany nie przez masy rewolucjonistów, a przez garstkę czerwonogwardzistów, którzy pojmali niestawiających oporu ministrów.
Z perspektywy czasu brak fotografii przedstawiających atak na Pałac Zimowy okazał się dla bolszewików bardzo korzystny. W obliczu braku autentycznych dokumentów, światu pokazano inscenizację. Rekonstrukcja historyczna z 1920 była częścią jednego z największych spektakli w historii, do którego zaangażowano około 10 tysięcy statystów, a na żywo obejrzało go 100 tysięcy widzów. To, czy sam reżyser miał świadomość udziału w kreowaniu fałszywego obrazu początku rewolucji dla wielu przyszłych pokoleń, nie wynika jednoznacznie z jego zapisków. Z pewnością jednak skorzystał z możliwości – być może wedle ścisłych poleceń – by „rozdmuchać niewielkie wydarzenie poprzez jego teatralizację. Można by rzec, że za zadanie miał napisać od nowa jego historię” (Sylvia Sasse). Pod opieką Jewreinowa i jego zespołu reżyserskiego, mało spektakularne wydarzenia z 1917 roku stały się masową „superprodukcją”.
Wystawa „Atak na Pałac Zimowy” pokaże wszystkie odkryte dotąd w archiwach zapisy jego inscenizacji (to m.in. film oraz 63 fotografie), w szczegółowy sposób przybliżając widzom proces, który umożliwił tej sfałszowanej wizji historii stać się oficjalną częścią radzieckiej historiografii. Dlatego jednym z elementów ekspozycji będą wyniki szczegółowej analizy obnażającej sztuczność tak fotografii, jak i okoliczności, w których powstała. Gdzie zostały ustawione aparaty? Gdzie znajdował się wtedy reżyser, który za pomocą linii telefonicznej musiał ze wsparciem swoich pomocników dyrygować tłumem statystów?
Uzupełnieniem materiałów historycznych będzie prezentacja dziewięciu prac przygotowanych przez sześcioro współczesnych artystów. Wchodząc w dialog z dokonaniami Jewreinowa, eksplorują one jednocześnie zagadnienia historii, pamięci, inscenizacji i powtórzenia.
Artyści i artystki: Czto Diełat’, Nikołaj Jewreinow, Waldemar Fydrych (Pomarańczowa Alternatywa), Cristina Lucas, Kazimierz Malewicz, Milo Rau, Peter Watkins
Projekt realizowany we współpracy z Hartware MedienKunstVerein (Niemcy) i Universität Zürich (Szwajcaria).
W piątek, 2 marca, w Muzeum Sztuki w Łodzi obędzie się otwarcie wystawy „Jimmie Durham. Boże dzieci, poematy”. Jimmie Durham to amerykański artysta, performer, poeta i aktywista działający na rzecz społeczności indiańskiej w Ameryce Północnej. Jako jeden z najbardziej wpływowych głosów współczesnego świata sztuki, bada z różnych perspektyw złożone relacje pomiędzy człowiekiem, technologią i naturą. Jego nazwisko związane jest z największymi i najbardziej prestiżowymi wystawami zbiorowymi, takimi jak Documenta czy Biennale w Wenecji, oraz wieloma indywidualnymi wystawami w znaczących instytucjach na całym świecie.
Tytuł wystawy nawiązuje do starego, greckiego określenia, używanego do opisania zwierząt jako umiłowanych dzieł Boga, „Bożych dzieci” lub „Bożych poematów”. Na cykl 14 prac, które znajdą się na ekspozycji w Muzeum Sztuki, składają się między innymi dzieła, w których artysta wykorzystał czaszki takich zwierząt jak bizon, renifer, jeleń, wół piżmowy czy dog niemiecki. Każde ze stworzeń prezentowanych na wystawie, nierzadko reprezentujących gatunki zagrożone wyginięciem, zamieszkuje bądź zamieszkiwało kiedyś Europę i należy do największych przedstawicieli swoich rodzin. Zestawiając ich czaszki z odpadami współczesnej cywilizacji, Durham niejako przywraca je do życia. Dając im nowe ciała, sprowadza je z powrotem do naszego świata.
W piątek, 2 lutego, w Muzeum Sztuki w Łodzi odbędzie się wernisaż wystawy Asamblaże. Angela Melitopoulos i Maurizio Lazzarato.
Asamblaż to układ zjawisk określany przez płynność i współzależność tworzących go części. Asamblaż może służyć jako model złożonych procesów, które w tradycyjnych naukach są rozbijane na oddzielne przedmioty badań. Podobnie jak w tradycjach animistycznych, asamblaż nie rozróżnia świata fizycznego i duchowego, rzeczy możemy więc traktować jak istoty ożywione.
Asamblaże autorstwa Angeli Melitopoulos i Maurizio Lazzarato to audiowizualny projekt badawczy poświęcony praktyce Félixa Guattariego (1930-1992), jego antyautorytarnej, rewolucyjnej działalności psychiatrycznej, filozofii, estetyce i antropologii. Melitopoulos i Lazzarato koncentrują się na jego zainteresowaniach animizmem, koncepcjach podmiotowości i ekozofii. Przybliżają je i rozwijają w odniesieniu do praktyki prowadzonej przez Guattariego w eksperymentalnej klinice La Borde, a także obecności jego myśli w Brazylii i Japonii. W twórczości Guattariego podmiotowość staje się właściwością nie tylko ludzką – traci swój wyjątkowy status, oddzielający ją od środowiska. Pod tym względem myśl Guattariego rezonuje z kulturami animistycznymi. Ujmuje on podmiotowość przy pomocy asamblaży – wielowymiarowych układów organizujących współistnienie jednostek ze zbiorowościami, przedmiotami, zwierzętami, maszynami, pojęciami i zróżnicowanymi siłami kosmicznymi. Ekspresja animistycznej, transosobowej podmiotowości interesuje go także w kreacji artystycznej, seksualności, psychozie, świecie dzieciństwa i rytuałach religijnych.
Na wystawie w Muzeum Sztuki prezentowane są dwie trzykanałowe instalacje wideo: Asamblaże i Życie cząstek. W eseistycznej formie uruchamiają one myśl Guattariego, ukazując ją w nowych kontekstach. Część pierwsza, Asamblaże, składa się z fragmentów filmów dokumentalnych, rozmów z przyjaciółmi i współpracownicami filozofa. Praca przybliża działalność kliniki La Borde i rozwija poszukiwania współczesnego, mikropolitycznego potencjału animistycznych prądów i tradycji kulturowych w Brazylii prowadzone przez Guattariego. Druga część – Życie cząstek – poświęcona jest zainteresowaniu Guattariego kulturami animistycznymi w Japonii. To punkt wyjścia do dialogu z powojenną polityką energetyczną i aktualną sytuacją kraju zaistniałą w następstwie trzęsienia ziemi i katastrofy nuklearnej w Fukuszimie w 2011 r. Życie cząstek śledzi związki pomiędzy podmiotowością, duchowością animistyczną i nowoczesną technologią. Rozwijając myśl Guattariego odnośnie trzech, współzależnych ekologii – umysłu, społeczeństwa i środowiska – Angela Melitopoulos i Maurizio Lazzarato ujmują problem radioaktywności jako splot związków między geografią, psychologią i ekologią. Ich praca dotyka także złożonej kwestii „millenaryzmu energetycznego”, który stanowi wyraz wiary w przemianę świata dzięki nauce, technologii i nowym źródłom energii, a także jego przeciwwagi – protestów przeciwko budowaniu nowej elektrowni atomowej. Każda z instalacji stanowi swego rodzaju tryptyk, którego części nasilają różne rodzaje odbioru – patrzenia, słuchania i czytania. To rozwarstwienie nie tylko potęguje wrażenia dedykowane poszczególnym zmysłom, ale i kieruje wzrokiem i uwagą widzów, prowadząc ich przez asamblaż obrazu, tekstu i dźwięku.
Wystawie towarzyszyć będą warsztaty przygotowane przez Bartosza Mroczkowskiego, seminarium Agnieszki Kotwasińskiej i wykład Joanny Bednarek.
Kuratorka: Joanna Sokołowska
Koordynator: Michał Nowakowski
Miejsce: ms1, Więckowskiego 36
Czas trwania: 02.02.2018 - 08.04.2018
OTWARCIE WYSTAWY: 02.02.2018, piątek, godz. 18:00
Wystawa Organizatorzy życia. De Stijl, polska awangarda i design będzie ostatnią z serii ekspozycji organizowanych przez Muzeum Sztuki w 2017 roku w ramach obchodów stulecia awangardy w Polsce, których celem jest spojrzenie na nowo na jej spuściznę. Wybór tematu, a więc pokazanie kontaktów i powiązań w sztuce holenderskiego De Stijl z polskimi grupami/artystami awangardowymi, jest istotny z dwóch przyczyn. Po pierwsze przybliża wątek, który do tej pory, wobec dominującej w największych opracowaniach historii polskiej awangardy wykładni o kluczowym wpływie konstruktywizmu rosyjskiego na polską awangardę, był usuwany na plan dalszy. Po drugie zaś, odwołuje się do zagadnień istotnych w projektach awangardy, której głównym celem było stworzenie zupełnie nowej kultury plastycznej, przekształcenie i ulepszenie otaczającego świata, między innymi przez projektowanie architektury, wnętrz i mebli.
Na ekspozycji znajdzie się łącznie około 130 obiektów: rzeźb, obrazów, rysunków, a także makiet, rekonstrukcji oraz zdjęć archiwalnych. Kolekcje, z których pochodzą dzieła: Van Abbemuseum, Eidhoven; Het Nieuwe Instituut, Rotterdam; Centraal Museum, Utrecht; Stedelijk Museum, Amsterdam; Roberto Polo Gallery, Bruksela; Muzeum Architektury we Wrocławiu; Fundacja Polskiej Sztuki Nowoczesnej, Warszawa; Marzona Archive, Berlin, kolekcje prywatne i kolekcja własna Muzeum Sztuki.
Wraz z otwarciem wystawy Organizatorzy życia, po powrocie dzieł z Madrytu, ponownie otwarta zostanie Sala Neoplastyczna i wystawa wokół niej, czyli Sala Neoplastyczna. Kompozycja Otwarta. Słynne pomieszczenie zostanie odtworzone w "klasycznym kształcie" i na czas wystawy Organizatorzy życia stanie się jej nieodłączną częścią, którą widzowie po zobaczeniu nowej ekspozycji koniecznie powinni odwiedzić, aby zobaczyć projekt Strzemińskiego i prace innych artystów związanych z neoplastycyzmem.
Już w piątek, 17 listopada o godz. 18:00 w Muzeum Pałac Herbsta odbędzie się otwarcie wystawy pt. Dom ze snów. Wystawa jest opowieścią o losach rodziny Herbstów, znaczących łódzkich przemysłowców. Nie opowiada ona jednak dziejów rodziny w sposób tradycyjny, faktograficzno-chronologiczny, a podejmuje próbę wniknięcia w sferę prywatności, uchwycenia atmosfery i klimatu lat 20. XX wieku. Materiały zgromadzone przez kuratorki w toku badań archiwalnych pozwoliły odkryć nieznane fakty i wykreować obraz życia rodziny Herbstów, stając się jednocześnie przyczynkiem do poznania społeczno-kulturowych realiów Łodzi z początków XX wieku. Podczas zwiedzania wystawy należy pamiętać, że odnosi się ona do czasów, które nastały po pierwszej wojnie światowej, do epoki wielkich zmian polityczno-gospodarczych. Łódź ponosiła w tym czasie konsekwencje nie tylko znaczących strat i zniszczeń wojennych w przemyśle włókienniczym, ale też zamknięcia – w następstwie rewolucji październikowej – chłonnych rynków zbytu w Rosji.
Oryginalną przestrzenią wystawową Domu ze snów stała się ekspozycja wnętrz pałacu Herbsta, na którą nałożony został swoisty kostium. Na potrzeby wystawy wnętrza wypełniono strojami, bibelotami i przedmiotami codziennego użytku przywołującymi minioną epokę. Wchodząc do tak zorganizowanej przestrzeni, widz staje się uczestnikiem swego rodzaju gry wyobraźni. Na rzeczywiste obrazy wnętrz mieszkalnych nałożony został oryginalny „komentarz” do wystawy – teatralizowane słuchowisko, przedstawienie teatralne, które pozwala widzowi pełniej odczuć ducha lat 20. Sceny odgrywane przez aktorów przekształcają pałacowe wnętrza w scenę wyobraźni.
Głównymi bohaterami opowieści o „domu ze snów” są Aleksandra i Leon Herbstowie, którzy zamieszkali w pałacu na Księżym Młynie właśnie w latach 20. XX wieku. Leon (1880–1942), syn Matyldy i Edwarda Herbstów, pracował w rodzinnym przedsiębiorstwie noszącym nazwę Zjednoczone Zakłady K. Scheiblera i L. Grohmana, pełniąc wysokie funkcje w zarządzie fabryki. W 1918 roku poślubił w Moskwie Aleksandrę (1889–1971). Częstym gościem w ich domu była Matylda Herbstowa (1856–1939), z domu Scheibler, wdowa po Edwardzie (1844–1921). W latach 20. XX wieku mieszkała głównie w Sopocie, w willi należącej do rodziny. Matylda z pasją włączała się w działalność charytatywną. Szczególną opieką otaczała szpital pediatryczny Anny Marii w Łodzi, poświęcony pamięci jedynej jej i Edwarda córki. Wystawa w pałacu na Księżym Młynie wprowadza widza w świat zapomnianej już nieco epoki, jednak za sprawą słuchowiska i nowej aranżacji wnętrz wszystkie te postaci ponownie pojawiają się w domu Herbstów – w Domu ze snów. Muzeum zaprosiło do współpracy Andrzeja Barta, który na podstawie scenariusza wystawy opracowanego przez kuratorki przygotował tekst słuchowiska. Bart jest autorem scenariusza słuchowiska i wykonał nadzór autorski nad jego produkcją. Nagranie z udziałem wybitnych polskich aktorów, między innymi Grażyny Barszczewskiej, Olgierda Łukaszewicza i Ewy Dałkowskiej, zostało zrealizowane w Teatrze Polskiego Radia.
Obiekty prezentowane na wystawie Dom ze snów pochodzą z kolekcji Adama Leja, Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Miasta Zgierza, Muzeum Zamkowego w Pszczynie, Marii Cybulskiej, Muzeum Sopotu oraz ze zbiorów Muzeum Pałac Herbsta.
Miejsce: Muzeum Pałac Herbsta, ul. Przędzalniana 72
Otwarcie: Piątek, 17 listopada, godz. 18:00
Kuratorki: Dorota Berbelska, Magdalena Michalska-Szałacka
W najbliższy piątek, 27 października, w Muzeum Sztuki w Łodzi zostanie otwarta wystawa czasowa Montaże. Debora Vogel i nowa legenda miasta. Wystawa ukaże spektrum zjawisk artystycznych z drugiej połowy lat 20. i lat 30., od przykładów sztuki abstrakcyjnej inspirowanych légerowską wersją konstruktywizmu, przez zakorzeniony w estetyce ulicy surrealizm, po eksperymenty malarskie wychodzące w stronę realizmu społecznego. Prace te zostaną zestawione z fotografiami dokumentalnymi i artefaktami – reprezentacjami (i śladami) świata lwowskiej komercji i rodzącego się konsumeryzmu. Warstwę wizualną dopełni warstwa dźwiękowa, próba rekonstrukcji awangardowej fonosfery. Do ekspozycji włączone będą nagrania wybitnego kompozytora lwowskiego Józefa Kofflera, wczesnego dodekafonisty z Akademii Muzycznej we Lwowie, muzykę atonalną będzie wizualizować „Kompozycja muzyczna” Leopolda Lewickiego; te eksperymenty z kolei zestawione zostaną z fragmentami ówczesnej muzyki popularnej, piosenki ulicznej i jazzu, które fascynowały i przenikały twórczość reprezentowanych na wystawie artystów. Całość ma w założeniu stworzyć efekt zwielokrotnionego montażu – map, estetyk, miejsc, wizerunków i dźwięków.
Koncepcja wystawy ma trzy punkty wyjścia czy też wymiary, zazębiające się i kontrastujące ze sobą. Pierwszy to montaż, rozumiany szeroko jako jedna z najważniejszych praktyk awangardy – praktyka kombinowania, kompilowania, zestawiania, która obejmuje tak kubistyczne kolaże, jak montaże konstruktywistyczne, prace surrealistów czy eksperymenty fotograficzne i filmowe. Praktyka ta zostaje osadzona w kontekście koncepcji i fascynacji estetycznych oraz twórczości Debory Vogel (1900-1942) – dziś na nowo odkrywanej awangardowej pisarki, krytyczki i teoretyczki sztuki; oraz jej związków z praktykami awangardowymi okresu międzywojennego, przede wszystkim w Polsce, m.in. z twórczością artystów z lwowskiej grupy „artes”, Grupy Krakowskiej, oraz twórców indywidualnych, m.in. Leona Chwistka i Władysława Strzemińskiego. Trzeci wymiar to nowoczesne miasto, jego heterogeniczne przestrzenie i ich ikonosfera.
OTWARCIE: 27 października 2017, piątek, godz. 18:00
ms2, Ogrodowa 19
28 września 2017 r. o godz. 18.00 Muzeum Sztuki w Łodzi (ul. Więckowskiego 36) zaprasza na otwarcie wystawy pn. Igor Krenz. Sanyofikacja. Cud reprezentacji.
Prace Igora Krenz zwykle opierają się na poszukiwaniach paradoksów tzw. "nowych mediów". Tym razem na wystawie w Muzeum Sztuki zestawione zostaną dwie prace, w których pozornie niewinny, znaleziony obiekt kulturowy staje się bazą do eksploracji skomplikowanych zależności między abstrakcyjnym i figuratywnym, materialnym i niematerialnym, poezją i prozą, obiektem i tłem, a nawet sztuką i kuratorstwem.
Wystawa czasowa pod tytułem „Utracone – odzyskane. Ciąg dalszy…” poświęcona jest restytucji przedwojennej kolekcji pozaeuropejskiej Miejskiego Muzeum Etnograficznego (obecnie MAiE), zagrabionej w 1942 r. przez niemieckiego okupanta. Na wystawie zaprezentowanych zostanie niemal 800 zabytków (to wszystkie zabytki przedwojenne, które na przestrzeni lat udało się ocalić, bądź odzyskać), za pośrednictwem których widz pozna historię zdobywania kolekcji, jej losy wojenne, a także powojenne starania o odzyskanie, których zwieńczeniem jest ostatni sukces MAiE oraz Wydziału do spraw Strat Wojennych w Departamencie Dziedzictwa Kulturowego za Granicą i Strat Wojennych Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a więc restytucja 337 obiektów z Instytutu Etnologii Uniwersytetu im. Georga Augusta w Getyndze, która miała miejsce w maju 2016 r. Oficjalne przekazanie zabytków pochodzących z Getyngi przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nastąpiło 13 czerwca 2016 roku i to ono stało się asumptem do stworzenia wystawy.
Niezwykle istotną częścią wystawy będą zaprezentowane na wystawie archiwalne dokumenty pochodzące m.in. z zasobów Archiwum Etnograficznego MAiE, za pomocą których odbiorca będzie mógł zapoznać się z procesem powstawania i rewindykowania łódzkiej kolekcji pozaeuropejskiej. Ponadto, zwiedzający będą mogli obejrzeć niepowtarzalną kolekcję zdjęć z Afryki autorstwa Jerzego Giżyckiego, które w formie szklanych negatywów zostały przekazane Muzeum przez autora w 1936 r.
Wystawa zostanie otwarta w czasie 25. edycji Europejskich Dni Dziedzictwa „Krajobraz dziedzictwa – dziedzictwo krajobrazu”. To wrześniowe święto zabytków odbywa się w tym roku podczas weekendów 9-10.09 i 16-17.09. Wojewódzkim koordynatorem EDD jest Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne i Łódzki Dom Kultury.
Otwarcie wystawy: 15 września 2017 r. (piątek) o godz. 12.00. Wystawa będzie prezentowana do 31 grudnia 2017 roku.
Miejsce: Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi, Plac Wolności 14.
Wystawa została objęta honorowym patronatem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. dr hab. Piotra Glińskiego, Wojewody Łódzkiego prof. dr hab. Zbigniewa Raua, Marszałka Województwa Łódzkiego Witolda Stępnia oraz Prezydenta Miasta Łodzi Hanny Zdanowskiej. Opiekę medialną zapewnią TVP3 Łódź, Radio Łódź, serwis internetowy e-kalejdoskop.pl oraz serwis informacyjny Region Kultury.
Wydarzenie zostało dofinansowane ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Łódzkiego.
Dodatkowe wydarzenia:
Wystawie towarzyszyć będzie bezpłatny katalog ukazujący rewindykowane zbiory z Getyngi, a także cykl bezpłatnych warsztatów edukacyjnych pod tytułem „Poza Europą w Europie”, podejmujących temat kultur pozaeuropejskich oraz różnych dziedzin sztuki z nimi związanych, inspirowanych wystawą.
Program warsztatów:
- 16.09.2017 r. godz. 12:00-14:00 – warsztaty z grania na bębnach afrykańskich djembe (prowadzenie: Centrum Rytmu City Bum Bum) – 20 osób (od 15. roku życia),
- 17.09.2017 r., godz. 10:00-13:00 – warsztaty z tworzenia masek etnicznych (prowadzenie: Fundacja Etnoinspiracje) – 20 osób (od 8. roku życia),
- 7.10.2017 r., godz. 11:30-12:45 – warsztaty z tańca afro (prowadzenie: Centrum Rytmu City Bum Bum) – 20 osób (od 15. roku życia),
- 21.10.2017 r., godz. 10:00-12:00 – warsztaty z tworzenia etnicznej biżuterii (prowadzenie: Grupa Rekonstrukcji Historycznej Leśny Witeź) – 20 osób (od 10. roku życia),
- 4.11.2017 r., godz. 10:00-13:00 – warsztaty z malowania na tkaninie (prowadzenie: Fundacja Etnoinspiracje) – 20 osób (od 8. roku życia),
- 18.11.2017 r., godz. 10:00-13:00 – warsztaty z tworzenia biżuterii z koralików (prowadzenie: Grupa Rekonstrukcji Historycznej Leśny Witeź) – 20 osób (od 12. roku życia),
- 2.12.2017 r., godz. 10:00-13:00 – warsztaty z plecionek z wikliny papierowej (prowadzenie: Fundacja Etnoinspiracje) – 20 osób (od 11. roku życia),
- 16.12.2017 r., godz. 10:00-13:00 – warsztaty z tkania krajek (prowadzenie: Grupa Rekonstrukcji Historycznej Leśny Witeź) – 10 osób (od 12. roku życia).
W związku z ograniczoną liczbą miejsc na warsztaty obowiązują zapisy pod nr tel. 42-632-84-40 wew. 29 lub Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
21-07-17
Wystawa „Letni wypoczynek i rekreacja w II Rzeczypospolitej”, przygotowana przez Dział Informacji Naukowej Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. M. J. Piłsudskiego doskonale wprowadzi widzów w wakacyjny klimat, przybliżając sposoby i formy spędzania letnich wakacji i czasu wolnego w Polsce okresu międzywojennego, prezentując najciekawsze miejsca, do których wędrowali turyści – znane kurorty, uzdrowiska i letniska licznie wówczas odwiedzane, nadmorskie plaże nad Bałtykiem czy górskie szlaki. Poza tym ekspozycja przedstawia najpopularniejsze środki transportu owych czasów, od motocykli i samochodów poczynając, na pociągach i modnych wagonach kempingowych kończąc.
Wystawa powstała w oparciu o międzywojenne czasopisma związane z turystyką i sportem, pozycje książkowe, przewodniki, mapy automobilowe czy zdjęcia i pocztówki pochodzące ze zbiorów Książnicy Łódzkiej. Jej uzupełnieniem są fotografie i reklamy pojawiające się na łamach prasy tamtego okresu, ekspozycję dodatkowo wzbogacają elementy sprzętu turystycznego z lat 20 – 30 XX wieku.
Wystawa prezentowana jest w holu wystawowym Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, Łódź, ul. Gdańska 100/102 od 17 lipca do 31 sierpnia 2017 roku.
Ponadto Biblioteka im. Marszałka Józefa Piłsudskiego zaprasza do obejrzenia wystawy „Najpiękniejsze sienkiewiczowskie pocztówki” ze zbiorów. Wystawa prezentowana jest w Bibliotece na I piętrze (Budynek „A”) do 8 września 2017 r. (piątek).
Serdecznie zapraszamy.
