Historia Sali Neoplastycznej sięga 1946 roku. Muzeum Sztuki, dotąd mieszczące się w kilkunastu pokojach dawnego ratusza, pozyskało nową siedzibę – dziewiętnastowieczny pałac łódzkiego przemysłowca Maurycego Poznańskiego. Ówczesny dyrektor Muzeum, Marian Minich, zaprosił Władysława Strzemińskiego do współpracy przy aranżacji nowych sal ekspozycyjnych. Artyście powierzono zadanie zaprojektowania przestrzeni, w której miałaby znaleźć swoje miejsce kolekcja europejskiej awangardy, zgromadzona z jego inicjatywy w latach 30. XX wieku. Sala Neoplastyczna – bo tak ją nazwano – została otwarta dla publiczności wraz z całym Muzeum dwa lata później, od razu stając się wyjątkową muzealną atrakcją. Niestety nie na długo: w roku 1950 nawiązujące do neoplastycyzmu polichromie sali zamalowano, a eksponowane w niej dzieła, nieodpowiadające oficjalnej stylistyce socjalistycznego realizmu, złożono do magazynów.
Salę zrekonstruowano dopiero w 1960 roku (dokonał tego uczeń Strzemińskiego, Bolesław Utkin). Od tego momentu przez niemal pół wieku stanowiła ona centralny punkt stałej ekspozycji łódzkiego Muzeum, będąc jednocześnie jednym z nielicznych przykładów sali ekspozycyjnej zaprojektowanej w oparciu o założenia awangardy. Kontekst Sali Neoplastycznej uległ zmianie w 2008 roku, kiedy zbiory sztuki nowoczesnej i współczesnej przeniesiono do ms2, czyli dziewiętnastowiecznej tkalni przekształconej w przestrzenie wystawiennicze Muzeum Sztuki. Premiera projektu „Kompozycja otwarta” odbyła się w 2010 roku, a Sala stała się katalizatorem i punktem odniesienia dla działań współczesnych artystów.
W ramach kolejnej odsłony projektu w dialog z Salą, czy szerzej w dialog ze sztuką Strzemińskiego i Kobro, wchodzą prace Daniela Burena, Liama Gillicka, Moniki Sosnowskiej, RH Quaytman i Céline Condorelli. Rzeźby i instalacje pozostałych artystów eksponowane w ramach projektu, choć nie zostały zainspirowane Salą, rozwijają obecne w niej wątki związane z cielesnością i modernistycznymi ideologiami dotyczącymi kształtowania przestrzeni życiowej. Umieszczona we wnętrzu Sali praca Susan Hiller ukazuje, w jaki sposób wspólnotowe doświadczenie muzyczne może być podstawą „rytmów czasoprzestrzennych”, wpisujących ciało w nowe społeczne i polityczne rytuały. Inne aspekty obecności ciała ludzkiego w zideologizowanej przestrzeni ujawniają się i zostają rozwinięte w pracach Magdaleny Abakanowicz, Aliny Szapocznikow, Kitty Kraus, Oskara Dawickiego, Romana Stańczaka oraz Kojiego Kamojiego. Wszystkie tworzą katalog relacji zachodzących między topografią i ciałem oraz związanych z nimi doświadczeń obecności, braku, wypełnienia i przemieszczenia.
Wystawa zapowiada również retrospektywną prezentację RH Quaytman.

Nowa odsłona wystawy Sala Neoplastyczna. Kompozycja otwarta, to tylko część otwartości, jaka zamanifestuje się w kompleksie muzealnym przy ul. Więckowskiego. Ta rekompozycja Sali Neoplastycznej – największa z dotychczasowych – towarzyszyć będzie inauguracji nowych przestrzeni w siedzibie Muzeum Sztuki w Łodzi przy ul. Gdańskiej.
Wieczór otworzy o g. 18.00 oprowadzanie dyrektora J. Suchana po wystawie Sala Neoplastyczna. Kompozycja otwarta (galeria, II piętro). Następnie w systemie rotacyjnym aż do godziny 21.00 odbywać się będą:

• - oprowadzania Luizy Kujawiak po Magazynie Studyjnym,
• - prezentacja materiałów archiwalnych o Sali Neoplastycznej, na którą zaprasza Maciej Cholewiński – nowa czytelnia,
• - pokaz Moniki Cywińskiej z Działu Dokumentacji (z praktycznym udziałem dla chętnych) profesjonalnej digitalizacji obiektów i dokumentów muzealnych – nowa biblioteka,
• - zajęcia „Otwartej pracowni rysunku i malarstwa”, które prowadzi dział edukacji w nowej sali warsztatowej.

Szczegółowe informacje: https://msl.org.pl/wydarzeniams/

Data: 26 kwietnia, g. 18.00
Miejsce: ms¹, ul. Więckowskiego 36
Kuratorzy: Jarosław Suchan we współpracy z Danielem Muzyczukiem, Aleksandrą Jach i Marią Morzuch