TPL_T4_BLANK_HOME
17-07-18
06-07-18
06-07-18
06-07-18
29-06-18
BAL U NACZELNIKA
widowisko multimedialne w ramach obchodów 100-lecia Odzyskania Niepodległości
Terminy:
26.10.2018 19:00 – Prapremiera
27.10.2018 19:00
28.10.2018 18:00
Opis widowiska:
Budowa dramaturgiczna widowiska zbliżona będzie do „Wesela” St. Wyspiańskiego. Na scenie cały czas trwać będzie radosna zabawa karnawałowa, a wprowadzone epizody zobrazują istotne wydarzenia z historii Polski, od czasu odzyskania niepodległości, aż do współczesności.
Oryginalność widowiska polega na połączeniu muzyki klasycznej z rozrywkową, w programie utwory m.in. Chopina, Moniuszki, Pendereckiego, Góreckiego, Kilara, Prokofiewa, Boita. Wykorzystane będą znane utwory muzyki rozrywkowej w nowych aranżacjach przygotowanych przez najlepszych kompozytorów i aranżerów w Polsce: Adama Sztabę, Krzysztofa Herdzina, Aleksandra Maliszewskiego oraz specjalnie na tę okazję skomponowane przez Wojciecha Trzcińskiego trzy utwory: Walc Naczelnika, Modlitwa do słów Tadeusza Gajcego i piosenka finałowa Wichry historii do słów Andrzeja Kuryły.
W BALU U NACZELNIKA – wg scenariusza Krzysztofa Dudka i Jerzego Wolniaka – wystąpi cały zespół Teatru Wielkiego w Łodzi: chór, orkiestra, balet, soliści m.in. Dorota Wójcik, Agnieszka Makówka, Grzegorz Szostak oraz znakomici młodzi wokaliści i aktorzy, a także znane gwiazdy polskiej estrady zespół Trubadurzy, Michał Szpak, Piotr Cugowski.
Opiekę muzyczną nad widowiskiem sprawuje Wojciech Trzciński, scenografię zaprojektował Paweł Dobrzycki, a kostiumy Zuzanna Markiewicz, choreografię przygotował Artur Żymełka, a za pulpitem dyrygenckim zobaczymy Aleksandra Maliszewskiego (część rozrywkowa), Piotra Wujtewicza i Michała Kocimskiego (w części klasycznej), chór poprowadzi Maciej Salski.
Więcej informacji dot. wydarzenia na stronie Teatru Wielkiego w Łodzi http://www.operalodz.com/BAL_U_NACZELNIKA,29,222 oraz na fanpage’u widowiska na facebooku https://www.facebook.com/balunaczelnika/
Powszechnie wiadomo, że w czasie I wojny światowej polscy żołnierze walczyli w strukturach armii zaborców. W Rosji utworzono Korpusy Polskie, które miały walczyć z Niemcami. Zostały sformowane dość późno, bo dopiero w 1917 roku. W momencie, gdy polityczna sytuacja w carskim Imperium mocno się skomplikowała.
Przez rewolucyjne zamieszanie I Korpus Polski nie wziął udziału w walkach na froncie, tylko czekał na rozwój wydarzeń w Rosji. Bolszewicy nie zamierzali tolerować istnienia polskiej formacji na swoich terenach, dlatego dochodziło do walk Polaków z bolszewicką Gwardią Czerwoną. Polacy rozbili ją w bitwie pod Bobrujskiem, zdobyli znajdującą się w mieście twierdzę, czyniąc z niej swoją kwaterę. Bolszewickie oddziały zostały wyparte przez Polaków z Mińska.
W międzyczasie zawarty został traktat brzeski, na mocy którego na tereny Białorusi, na której operował korpus, weszły okupacyjne wojska niemieckie. Niemcy rozbroili żołnierzy I Korpusu i ewakuowali ich do Warszawy.
I Korpusem Polskim dowodził gen. Józef Dowbór- Muśnicki. Jego zastępcą był gen. Aleksander Karnicki, wojskowy o niezwykle barwnym życiorysie. Na świat przyszedł w 1869 roku w Łowiczu. Kończył szkołę oficerską w Twerze w Rosji i walczył w wojnach Rosji kolejno z: Chinami i Japonią. Dosłużył się mnóstwa odznaczeń, nie tylko carskich, oraz awansu do stopnia generała. Po rozwiązaniu Korpusu walczył u boku gen. Denikina w początkowej fazie wojny domowej w Rosji. W 1919 roku wrócił do Polski. Jak się okazało, aby wziąć udział w kolejnych walkach zbrojnych.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził oddziałem kawalerii. Stawał naprzeciw Konarmii Budionnego, a w sierpniu 1920 roku brawurowo szarżował na Ciechanów, zdobywając radiostację nieprzyjaciela. Dzięki temu atakowi Polacy uzyskali dostęp do rozkazów i meldunków Armii Czerwonej. Po zawarciu pokoju w Rydze Aleksander Karnicki został odesłany na emeryturę. Mieszkał
w Bydgoszczy do 1939 roku. Niemcy rodzinę Karnickich przesiedlili do Kutna, w którym generał zmarł w 1943 roku.
Korzystałem z artykułu Gizeli Chmielewskiej: Niezwykła kariera carskiego generała, Polaka Aleksandra Karnickiego, Nasza Historia (www.naszahistoria.pl) z 13 maja 2016 r.
ŁŚ.
