lodzkie.pl

W cieniu nagrobków, na cmentarzu w Parzęczewie stoi niewielki, drewniany kościółek, który zachwyca swoją historią i atmosferą zadumy. Choć odwiedzany rzadko, dla mieszkańców Parzęczewa ma wyjątkowe znaczenie. Korzenie sięgające XVI wieku

Ten unikatowy kościółek powstał pod koniec XVI wieku we wsi Ignacew Parzęczewski, niedaleko Parzęczewa. Przez kilkadziesiąt lat służył tamtejszej społeczności, zanim w XVII wieku został przeniesiony na obecne miejsce –cmentarz, który pierwotnie pełnił funkcję cmentarza cholerycznego. Nekropolia została założona poza zwartą zabudową Parzęczewa z myślą o ograniczeniu rozprzestrzeniania się epidemii, która wówczas regularnie nawiedzała region. Z czasem cmentarz stał się miejscem pochówku ogólnego, a kościółek, umiejscowiony w jego sercu, zyskał rangę kaplicy cmentarnej – duchowego centrum tego miejsca pamięci. Dzięki temu niezwykłemu zabiegowi, kościółek nie tylko przetrwał burzliwe dzieje regionu, ale stał się także żywym pomnikiem historii.

Konserwacja i drugie życie świątyni
W latach 2000–2001 przeprowadzono gruntowną restaurację budowli. Wymieniono wówczas odeskowanie ścian, a na dachu położono nowy gont, przywracając świątyni jej pierwotny wygląd i zabezpieczając ją przed niszczeniem. Dzięki tym pracom, dziś kościółek prezentuje się wyjątkowo – zachowując swój dawny charakter i urok, a jednocześnie spełniając funkcję kaplicy cmentarnej.

Mały rozmiar, wielki urok
Choć niewielki – liczy zaledwie kilkanaście metrów długości – wnętrze kościoła zachwyca każdego, kto przekroczy jego próg. Świątynia ta to cenny zabytek wysokiej klasy, drewnianego, ludowgo budownictwa sakralnego, bogato wyposażona w trzy ołtarze barokowo-rokokowe, piękne obrazy malowane na płótnie i liczne figurki świętych.

Głównymi elementami wystroju są trzy barokowe ołtarze - główny z XVII w., dwa boczne z XVIII wieku. W ołtarzach znajdują się obrazy: Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem (XIX w.), patrona kościoła - św. Rocha (XVIII w.), św. Józefa (XX w.), św. Antoniego (data jego powstania jest nieznana). Kościół zdobią rzeźby świętych, w tym niewielka gotycka figurka św. Wojciecha, datowana na XV wiek. Warto także zwrócić uwagę na balustradę chóru muzycznego oraz ławki i konfesjonały z XVIII wieku. Na dwuskrzydłowych, klepkowych drzwiach głównych zachowały się ozdobne okucia z XIX stulecia.

Dwa dni w roku – duchowe otwarcie
Jak mówi obecny proboszcz parafii w Parzęczewie, ksiądz Grzegorz Kowalski:
– Otwieramy ten kościółek tylko dwa razy w roku – 1 i 2 listopada. Wtedy gromadzi się tu wielu parafian i gości. To moment zadumy i modlitwy, ale też okazja, by zajrzeć do środka i poczuć ten niesamowity klimat. Dla wielu to już tradycja – odwiedziny grobów zakończyć krótką modlitwą w tej świątyni.

Dziś kościółek pod wezwaniem świętego Rocha jest jednym z najcenniejszych przykładów drewnianej architektury sakralnej w województwie łódzkim – a zarazem jedynym tego typu obiektem w całym regionie. Jego wnętrze, choć skromne, emanuje spokojem i aurą minionych wieków. Uwagę przyciągają ręcznie rzeźbione elementy ołtarza oraz stary, drewniany chór, na którym niegdyś grała wiejska orkiestra.

Dla miłośników historii i zabytków to miejsce obowiązkowe. Dla mieszkańców – część tożsamości. A dla przyjezdnych – zachęta, by odkryć jeszcze jedno ciche, urokliwe miejsce na mapie województwa łódzkiego.

bg.

zdjęcia: Sebastian Sołtyszewski