lodzkie.pl

Krzyże i kapliczki przydrożne to nieodłączny element polskiego krajobrazu, a województwo łódzkie stanowi doskonały przykład tej wielowiekowej tradycji. Rozsiane po wsiach i miasteczkach, przy drogach, na skrajach pól, w lasach i przy domostwach, pełnią nie tylko funkcję religijną, ale także kulturową i historyczną. Te niewielkie, często skromne obiekty stawiane przy drogach, na rozstajach, w polach czy przy domach, nabierają szczególnego znaczenia właśnie dziś – w Wielki Piątek, dniu Męki i Śmierci Chrystusa.

Kapliczki i krzyże przydrożne w Polsce mają długą i bogatą historię. Powstawały jako znaki wiary, dziękczynienia, błagania o pomoc, ale również jako miejsca pamięci o ważnych wydarzeniach – wojnach, zarazach, katastrofach. To ludowa pobożność przemawiała przez drewno i kamień, nadając formę głębokiemu pragnieniu obecności Boga w codziennym życiu.

Często są one dziełem rąk prostych ludzi – rolników, rzemieślników, lokalnych artystów – którzy stawiali je z potrzeby serca. Dzięki nim duchowość nabierała konkretnego kształtu i wpisywała się w przestrzeń życia: między domem a polem, szkołą a lasem, pracą a odpoczynkiem.

W zależności od regionu, kapliczki przybierają różne formy – od prostych krzyży z drewna lub żelaza, po murowane, zdobione nisze z figurkami świętych. Często w ich otoczeniu można znaleźć ławki, kwiaty, a nawet lampki – są to miejsca zadumy i modlitwy, ale też ważne punkty na trasach procesji religijnych.

- Krzyże i kapliczki przydrożne są nieodłącznym elementem krajobrazu polskich wsi. Najważniejsze funkcje spełniały te stojące na skrajach wsi – mówi Olga Łoś z Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. -  Wyznaczały one jej granice, zapewniały opiekę nad mieszkańcami, chroniły przed nieszczęściami i złymi mocami, które gromadziły się właśnie przy granicach.

Choć wydawać by się mogło, że w dobie urbanizacji i globalizacji ta tradycja zanika, rzeczywistość pokazuje coś innego. Wciąż powstają nowe kapliczki – często jako wotum wdzięczności po ciężkiej chorobie, wypadku czy innym przeżyciu. Z drugiej strony wiele starych obiektów wymaga renowacji i opieki – i tu z pomocą przychodzą lokalne społeczności, organizacje pozarządowe i pasjonaci historii.

W ostatnich latach coraz częściej kapliczki stają się również tematem projektów edukacyjnych i artystycznych. Szkoły organizują konkursy plastyczne i fotograficzne, a lokalne samorządy tworzą szlaki kulturowe prowadzące śladami przydrożnych krzyży.

Kapliczki i krzyże przydrożne są nie tylko religijnym symbolem, ale też bezcennym elementem krajobrazu kulturowego Polski. Każda z nich ma swoją historię – czasem dramatyczną, czasem pełną nadziei – a wszystkie razem tworzą mozaikę narodowej tożsamości. To dziedzictwo, które warto pielęgnować, nie tylko ze względu na tradycję, ale przede wszystkim z szacunku dla ludzi, którzy je stawiali – z wiarą, nadzieją i miłością.

bg.
zdjęcia: AK