2 lutego 1971 roku, nad brzegiem Morza Kaspijskiego w irańskim mieście Ramsar podpisano konwencję o ochronie obszarów wodno-błotnych (zwanych też mokradłami). Ratyfikacja Konwencji była reakcją na alarmujące tempo wymierania ptaków na naszej planecie.  Zgodnie z definicją zamieszczoną we wspomnianej konwencji, mokradłem nazywa się teren położony na styku środowiska wodnego z lądowym. Jest on szeroko rozumiany. Chodzi tu o tradycyjnie pojmowane obszary podmokłe, wody śródlądowe, a także najpłytsze wody morskie. Na mokradłach żyje wiele gatunków roślin i zwierząt. Szacuje się, że w takim rozumieniu mamy w Polsce ponad 4 mln. ha mokradeł, co stanowi ok. 14% powierzchni naszego kraju. Są to rezerwuary wody pitnej, miejsca zatrzymujące lub spowalniające jej bieg w środowisku. Ponadto mokradła przyczyniają się do oczyszczania wód i zapobiegają zagrożeniom powodziowym. Dzięki nim ograniczane są niekorzystne skutki prowadzonej od wieków nie zawsze rozsądnej gospodarki ludzkiej.
Celem konwencji jest ochrona i zrównoważone użytkowanie wszystkich mokradeł poprzez działania na szczeblu krajowym i lokalnym oraz współpracę międzynarodową. Działania te stanowią wkład w osiągnięcie zrównoważonego rozwoju na całym świecie oraz upowszechnianie wiedzy o obszarach wodno-błotnych, a także o uwrażliwienie na otaczającą nas przyrodę.