lodzkie.pl

 
W niewielkiej miejscowości niedaleko Radomska, nazywanej Kobielami Wielkimi, w rodzinie organisty Rejmenta w dniu 7 maja 1867 roku przyszedł na świat syn Stanisław.  Nie ma prawa pamiętać swojego miejsca urodzenia. Rok później Rejmentowie przenieśli się do Tuszyna, gdzie ojciec dostał  bardziej intratną posadę.  Stanisław najlepiej wspominał jednak Wolbórkę. W 1880 roku jego rodzina zamieszkała w tej niewielkiej miejscowości niedaleko Będkowa. Przez następne lata, do śmierci rodziców, będzie tutaj wracał, odpoczywał i tworzył. Jaką przyszłość widział Stanisław dla siebie? Bardzo chciał zostać aktorem. W 1887 roku, mając zaledwie dwadzieścia lat przyłączył się do teatralnej trupy z Łęczycy. Odbyli tournée po całym Królestwie Polskim, które okazało się wielką klapą. Skruszony Stanisław powrócił do Wolbórki. Musiał jednak znaleźć pracę, nie chciał spędzić całego życia na wsi u boku rodziców. W 1889 roku podjął pracę na Kolei Warszawsko -Wiedeńskiej. Praca była marna, słabo opłacana. Stanisław często niedojadał i nocował w u chłopów. Będąc pracownikiem Kolei stawiał swoje pierwsze kroki literackie. W 1892 roku wydał swoją pierwszą opowieść podpisując się po nowemu: Władysław Reymont. Jego pierwszym sukcesem okazała się być „Komediantka”, wydana w 1896 roku. Zadowolony wydawca zlecił mu napisanie czegoś większego: powieści o przemysłowej Łodzi.  Reymont przybył do miasta włókniarzy i wziął się do pracy. Jej efektem była premiera pierwszego odcinka „Ziemi Obiecanej”  w Kurierze Codziennym w 1897 roku. Reymont staje się sławny, chociaż powieść przysporzyła mu także wrogów. Ale dzięki niej może napisać dzieło swojego życia, o którego stworzeniu marzył od zawsze. Napisanie „Chłopów” nie przychodzi mu łatwo. Pierwsza wersja zostaje przez niego podarta, uważał ją bowiem za niedoskonałą. Na domiar złego, w 1900roku ulega kontuzji w wypadku kolejowym i musi przechodzić rekonwalescencję. W końcu w 1902 roku udaje mu się wydać pierwszy odcinek powieści w Tygodniku Ilustrowanym. Kolejny zawodowy sukces pozwala mu na poślubienie ukochanej Aurelii Szabłowskiej.  Wydania książkowe „Chłopów” mają miejsce w latach 1904-1909. Na dwa lata przed wybuchem I wojny światowej kupuje majątek w Charłupi Wielkiej pod Sieradzem. Okazuje się jednak marnym gospodarzem i szybko sprzedaje posiadłość.
Po zakończeniu Wielkiej Wojny zaczyna się dla niego pasmo zaszczytów. Zostaje odznaczony Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. I ta najważniejsza nagroda – w 1924 roku Komitet Noblowski przyznaje mu literacką Nagrodę Nobla. Reymont nie odbiera jej osobiście. W tym czasie ciężko choruje i nie ma sił, by jechać do Sztokholmu. Niewiele ponad rok od tego wielkiego wyróżnienia, jak umiera w Warszawie dnia 5 grudnia 1925 roku.